"หึงเหรอ" มือหนายื่นมาเชยคางมนของคนที่กอดอกหน้าบึ้งมาตลอดทางตั้งแต่ที่ออกจากโรงพยาบาลสัตว์ให้หันมาสบตาขณะรถจอดติดไปแดง
"ลุงไม่ต้องพูดเลย" คนตัวเล็กสะบัดหน้าพรืดเอ่ยปากยู่
"เรียกลุงอีกละ ทีต่อหน้าหมอยังเรียกพี่รัณย์อยู่เลย"
"ไม่อยากเรียกแล้ว"
"งอนอะไรพี่รัณย์ครับ หืม? พี่รัณย์ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" เมื่อได้ยินคำแทนตัวที่คนตัวสูงเปล่งออกมาอย่างหวานหู ทำเอาคนตัวเล็กลอบยิ้มออกมา ใบหน้าขาวๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงปลั่งลามไปจนถึงใบหูเล็ก
"ชอบเหรอ ภิณชอบไหมที่พี่รัณย์แทนตัวเองแบบนี้ ตอบพี่รัณย์หน่อยสิครับ" รัณย์ยังคงเอ่ยคำพูดหวานหูหยอกเย้าคนตัวเล็กให้หน้าแดงยิ่งขึ้นไปอีก ริมฝีปากเรียวบางฉีกยิ้มกว้างจนแก้มแทบจะปริด้วยความขวยเขิน
"ลุงหยุดพูดเลย ภิณเขินจนแก้มจะแตกอยู่แล้ว" สองมือเล็กยกขึ้นมาแนบแก้มแดงที่ร้อนผ่าว
"เด็กน้อยเอ้ย จะทำตัวน่ารักไปถึงไหนหืม? แค่นี้ก็ทั้งรักทั้งหลงจะตายอยู่แล้ว" มือหนารั้
