“ฉันขอโทษนะที่เคยไล่เธอออกไปจากชีวิตของเจ้าไบร์ทน่ะ”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะเจ้าสัว บัวรู้... และเข้าใจเหตุผลของเจ้าสัวดีค่ะ”
“หนูเป็นเด็กดี เป็นเด็กที่น่ารักเสมอเลยนะ”
บัวรินยิ้มอ่อนโยนให้กับเจ้าสัวภวัต
“เมื่อคืนเจ้าไบร์ทมันมาเร่งเร้าฉันยิกๆ ให้รีบไปหาฤกษ์แต่งงานให้มันกับเธอ”
“เอ่อ... ขอโทษค่ะ” บัวรินรู้สึกเกรงใจเจ้าสัวภวัตเหลือเกิน
“ขอโทษฉันทำไม ในเมื่อสิ่งที่เจ้าไบร์ทมันต้องการ มันก็คือสิ่งที่ฉันต้องการเหมือนกัน”
บัวรินน้ำตาไหลเมื่อได้ยินคำพูดของเจ้าสัวผู้มีพระคุณ
“นี่ฉันให้วัลลีย์ออกไปหาพระอาจารย์แล้วนะ เดี๋ยวคงได้ฤกษ์แต่งงานมาด้วยล่ะ”
“บัว... ขอบคุณเจ้าสัวมากนะคะที่เมตตา”
“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกหนูบัว เจ้าไบร์ทมันรักใครฉันก็รักด้วย โดยเฉพาะยิ่งเด็กดีอย่างหนูบัว ฉันยิ่งเต็มใจรับเป็นลูกสะใภ้เลยล่ะ”
บัวรินยกมือขึ้นไหว้เจ้าสัวภวัตอีกครั้ง “บัวสัญญาว่าจะทำตัวให้ดี ให้สมกับเป็นลูกสะใภ้ขอ
