แม่บ้านพุดซ้อนกับพิมยืนมองภาพนั้นทั้งน้ำตา ข้างๆ มีคนขับรถดำและทินที่ถึงกับยกมือเช็ดตาอย่างกลั้นไม่อยู่
คีตะยืนนิ่ง มองภาพนั้นด้วยความรู้สึกสับสน
เขาไม่เข้าใจว่า ทำไม่พ่อถึงไม่ปกป้องแม่ ทำไม่พ่อถึงไม่ตามหาแม่
แววตายังแข็งกร้าว เย็นชาเหมือนเคย
มาริกาหันมาเห็น จึงเรียกชื่อเขาเบาๆ
“คีตะ…”
เพียงเสียงนั้น คีตะก็สะดุ้ง เงียบไปครู่หนึ่งก่อนเดินเข้าไปใกล้ เขาหยุดอยู่ตรงหน้าพ่อ พลางก้มลงกอดโดยไม่พูดอะไร
เจ้าสัวภิวัฒน์อยากจะยกมือลูบหลังลูกชาย ดวงตาของเจ้าสัวสั่นระริก ในใจพร่ำเอ่ยคำขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า
'พ่อขอโทษ… ขอโทษที่ทำให้ลูกต้องโตมาโดยไม่มีพ่อ…'
คีตะไม่รู้ว่าพ่อคิดอะไร แต่ในห้วงเวลานั้น เขากลับรู้สึกเหมือนกำแพงในใจเริ่มสั่นคลอน
เจ้าสัวมองลูกชายอีกครั้ง แววตาอำนาจและท่วงท่าของคีตะช่างเหมือน
“มาเฟียวาคิน”
ผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องกับเขาไม่มีผิด
ทายาทแห่งอนันต์วานิชที่แท้จริง…
น้ำตาไหลเงี
