ในใจของ คีตะ มีเพียงความแค้น แค้นแทนแม่... ผู้หญิงที่เคยถูกเหยียบย่ำจนไร้ศักดิ์ศรี เขาสาบานไว้กับตัวเองว่า จะต้องเอาทุกอย่างกลับคืนมาให้แม่ ทั้งชื่อเสียง...ทั้งเกียรติในสังคม... รวมถึง “ความรัก” ของพ่อที่มีให้แม่ของเขา
เสียงประห้องพักฟื้นคนป่วยดังขึ้น แอ๊ด...!! คีตะก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าที่นิ่งสงบ แต่ดวงตากลับแฝงไปด้วยรอยแค้นที่แผดเผา
“ตกลงครับ”
เพียงคำพูดสั้นๆ แต่กลับทำให้ทุกสายตาในห้องหันขวับมาทันที
มาริกาเบิกตากว้าง
“ตาคีย์...” เสียงเธอแทบไม่ออกจากลำคอ
คุณหญิงสุภาวดีถึงกับอึ้ง ดวงตาคมกริบจับจ้องชายหนุ่มตรงหน้า หัวใจของเธอสั่นไหวโดยไม่รู้ตัว
เด็กคนนี้...คือคีตะเหรอ? เหมือนคุณพี่ภิวัฒน์ไม่มีผิด ทั้งท่วงท่า ทั้งแววตา แต่...ทำไมมันถึงเย็นชา น่ากลัวขนาดนี้ แววตาที่เต็มไปด้วย “รอยแค้น”...
เธอพึมพำในใจ ขณะที่คีตะยืนตรง แผ่พลังอำนาจออกมาจนบรรยากาศในห้องหนักอึ้ง
คุณหญิงข่มอารมณ์ ก่อนเอ่ย
