เสียงดนตรีจังหวะช้าลง เหลือเพียงบีตนุ่มๆ เคล้ากลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆ ในอากาศ ช่อตาลมองทั้งคู่ ก่อนขอตัวลงไปดูงานที่ชั้นล่าง ทิ้งให้คีตะกับอลินาอยู่ตามลำพัง
อลินาเอนพิงโซฟา ดวงตาแดงนิดๆ จากฤทธิ์เหล้า แต่ยังคงมีสติพอจะจับทุกคำสนทนาได้ตั้งแต่ต้น
เธอเอียงหน้าเล็กน้อย มองชายหนุ่มที่นั่งข้างๆใบหน้าของเขานิ่งเรียบ แต่ในแววตากลับมีอะไรบางอย่างที่เธอมองแล้วใจเต้น
อลินาหยิบแก้วในมือขึ้น ยื่นไปตรงหน้าคีตะ
“นาย... ยกแก้วนี้แทนฉันหน่อยสิ”
น้ำเสียงเธอนุ่มแต่แผ่วเหมือนคนกำลังเหนื่อย
“แล้วฉันจะกลับบ้านละ”
คีตะนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมมองแก้วในมือเธอ ก่อนเลื่อนสายตาขึ้นมาสบตาเธอโดยตรง
“ทำไมครับ?”
เขาถามเสียงต่ำทุ้ม แต่ไม่ได้มีท่าทีขัดใจ เพียงอยากรู้เหตุผล
อลินายิ้มบางๆ ริมฝีปากแดงเรื่อจากไวน์
“ก็อยากให้ใครสักคน...ดื่มแทนในวันที่ฉันไม่ไหว”
เธอพูดช้าๆ แล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย
“ถือว่า...ช่วยคนแพ้ทางชีวิต
