บทที่ 17 โลกของเขา
รุ่งขึ้นชลิดาตื่นมาด้วยอาการเมื่อยล้า ร่างกายเต็มไปด้วยรอยดูดและรอยฟัน เมื่อคืนบทรักรุนแรงกว่าครั้งไหน คล้ายกับว่าเขาทำเพื่อระบายความโมโห
“นอนต่อได้นะถ้าตื่นไม่ไหว” วิทชธรดึงร่างอ้อนแอ้นเข้ามากอดซุก เสมือนเด็กทำผิดแล้วสำนึก เพียงเท่านั้นเธอก็ใจอ่อน โยนความขุ่นเคืองและข้อกังขาทั้งหมดทิ้ง ต่อให้ไม่พอใจก็คงพูดและทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
ไม่มีสิทธิ์..คำนี้คือคำจำกัดความของตัวเธอเอง
“เมื่อคืนได้อาบน้ำหรือเปล่าคะ” เธอลูบแก้มของเขา
“ยังเลย..เหม็นเหรอครับ” คนถามซุกต่ำลงไปจนเจอเม็ดเชอร์รี่บวมเป่ง จึงกระดกลิ้นเลียคล้ายปลอบประโลม จนผู้ถูกกระทำขนลุกซู่
“ทำไม่ไหวแล้วค่ะ"
“ไม่มีแรงแล้วจะไปเที่ยวไหวเหรอ”
เขาเงยหน้าขึ้นถาม เมื่อเห็นใบหน้าของเธอค่อนข้างซีดจึงยกมือลูบด้วยท่าทีอ่อนโยน ช่างต่างจากเมื่อคืนโดยสิ้นเชิง การกระทำนี้ส่งผลให้คนอ่อนไหวง่ายใจเต้นระรัว เธอแพ้เขาทุกประตู ไม่ว่าถู
