บทที่ 18 ผู้หญิงอีกคน
วิทชธรพาชลิดาตระเวนเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ ขอแค่เธอบอกเขาก็พร้อมตามใจ วัดพระแก้ว วัดหัวลำโพง ย่านของเก่าเจริญกรุง คาเฟ่สไตล์มินิมอลอีกสองแห่ง จนมาจบที่ร้านอาหารบนตึกสูงเพื่อชมพระอาทิตย์ตก
“สนุกไหมครับ” วิทชธรขยับเก้าอี้เข้าใกล้ พาดแขนไปตามพนักพิง ขณะนั่งหันหน้าไปยังทิศทางที่มีแสงสีส้ม อากาศกำลังเย็นสบาย
“สนุกมากค่ะ..ขอบคุณนะคะที่ตามใจหนู”
คนไม่เคยเข้าเมืองกรุงมีความสุขจนล้นคอหอย ได้เที่ยว ได้ถ่ายรูป และได้รู้ว่าเด็กน้อยกับผู้หญิงที่วิทชธรไปหา คือภรรยาของเพื่อนสนิท
“เป็นเด็กป๋าวิทก็ดีแบบนี้แหละ” เขาใช้นิ้วพันผมเธอเล่นด้วยท่าทีผ่อนคลาย ทีแรกคิดว่าจะเหนื่อย แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น กลับรู้สึกสนุกที่ได้เอาใจ ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ ทุกอย่างดูลงตัว พอเหมาะพอดีไปเสียหมด
“ใช่ค่ะ..คุณวิทใจดีที่สุด หนูชอบจัง”
“ชอบที่แปลว่ารักหรือเปล่า”
“เอ่อ..” หญิงสาวยิ้มแห้ง
