เหอลี่หมิงปฏิเสธทันควัน ร่างเล็กที่ถูกโอบกอดดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่มีหรือที่จะสู้แรงที่เหนือกว่าได้ สุดท้ายเป็นนางเองที่ต้องหยุดดิ้นรนเพราะเห็นว่าเป็นสิ่งเปล่าประโยชน์ ควรออมแรงไว้หาทางหนีจะดีกว่า
หวงเสี่ยวฉีอุ้มร่างของเหอลี่หมิงมาหยุดต่อหน้าเถียนซิ่นเถิง
“ข้าต้องขออภัยที่ภรรยาแสนดื้อของข้ามารบกวนท่านในยามวิกาล ต่อไปนี้นางคงมิได้มารบกวนท่านอีก”
“คุณชายเถียนช่วยข้าด้วย”
แม้เหอลี่หมิงจะร้องเรียก ทว่าเถียนซิ่นเถิงทำได้เพียงแสดงสีหน้าดั่งกลืนยาขม และทำได้เพียงมองเท่านั้น
หวงเสี่ยวฉีไม่ใส่ใจอาการขัดขืนดิ้นรนของร่างเล็กในอ้อมแขน แม้จะหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยที่นางร้องเรียกให้เถียนซิ่นเถิงช่วยเหลือ ร่างสูงสาวเท้าออกมาด้านนอกทันที หวงหลิ่งซานที่ลอบมองสถานการณ์มาตั้งแต่ต้นเอ่ยกับเถียนซิ่นเถิงหนึ่งประโยคก่อนจะเดินตามหวงเสี่ยวฉีออกมา
“หากเจ้าชอบนางก็ขอให้ตัดใจเสียเถอะ น้องชายของข้าใจร
