วันต่อมา
มาริกาตื่นมาด้วยความรู้สึกที่สดชื่น ถึงแม้ที่นี่จะอากาศหนาวมาก แต่เธอกลับรู้สึกดีเพราะอยู่ที่เมืองไทยค่อนข้างจะร้อน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“กี่โมงแล้วเนี่ย ตายจริงลืมตั้งนาฬิกาใหม่ แป๊บนะคะ” หญิงสาวรีบลุกขึ้น จัดการเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเอง ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตู
“สวัสดีค่ะ” เป็นแม่บ้านวัยกลางคน ที่ยืนอยู่หน้าประตู
“เอ่อ...ค่ะ สวัสดีค่ะ”
“ฉันชื่อซิงฮันนะคะ เป็นแม่บ้านประจำที่นี่”
“อ่อค่ะ ฉันชื่อมิรินค่ะ”
“ค่ะ นายให้มาตามคุณไปทานข้าวค่ะ”
“อ่อค่ะ แต่ฉันขออาบน้ำก่อนนะคะ พอดีเพิ่งตื่น”
“เอ่อ ได้ค่ะ” พูดจบแม่บ้านก็เดินออกไปทันที
“อะไรกัน ทานข้าวก็ต้องรอฉันเหรอเนี่ย” เธอได้แต่บ่นพึมพำคนเดียว ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
คนที่นั่งอยู่โต๊ะอาหาร ก็ต้องหงุดหงิด เมื่อต้องนั่งรอเธอแบบนี้
“เอ่อ ขอโทษค่ะ” เมื่อเห็นว่าเขานั่งจิบชา ด้วยสีหน้าที่ไม่ดีอยู่ เธอก็รีบเอ่ยขอโทษในทันที
“45 นาที?” เขายก
