“เหอะ อันตรายชะมัด” แล้วเธอก็พึมพำกับตัวเองอีกครั้ง
“คุณฟังที่ผมพูดให้ดีก็แล้วกัน แล้วก็ห้ามดื้อ เข้าใจไหม”
“นี่คุณ ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ ฉันมีวุฒิภาวะมากพอ”
“ก็ดี ผมชอบคนว่าง่าย ไม่ชอบคนดื้อรั้น”
“ค่ะ แล้วเรื่องอยากไปซื้อของ ของฉันล่ะ ฉันไม่ซื้อเยอะหรอก ไม่ไปนานด้วย เพราะปกติฉันก็ไม่ใช่คนช้อปปิ้ง หรือชอบแต่งตัวอะไรมากมาย”
“อือ ก็ใช่อยู่นะ ดูจากตัวคุณแล้ว...” สายตาคมดุจเหยียวคู่นั้น ก็สาดสายตามองการแต่งกายในลุคนี้ของเธอ ตั้งแต่หัวจรดเท้า
“นี่คุณ อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะ” เมื่อรู้สึกถึงการแทะโลม เธอก็รีบเอามือมากอดอกทันที
“หึ จะบ้าหรือเปล่าคุณ อย่าบอกนะว่าคุณกำลังหลงตัวเองอยู่ ผมกำลังมองต่างหาก ว่าคุณใช่ผู้หญิงจริง ๆ หรือเปล่า ทำไมไม่แต่งตัวสวย ๆ ไม่ติดแบรนด์เนมเหมือนผู้หญิงปกติเอาซะเลย”
“ฉันไม่ได้หลงตัวเอง คุณต่างหากที่ใช้สายตาแบบนั้นมองฉัน”
“เปล่า สายตาที่ผมมองผู้หญิงสวย มัน
