ในที่สุดเวลาแห่งความสุขก็ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว ครบสิบวันตามที่หล่อนได้ตกลงเอาไว้กับชาร์ล หัวใจของหล่อนปวดร้าว แต่ก็จำต้องยอมรับสภาพการถูกเขี่ยทิ้งของตัวเอง
หล่อนตื่นขึ้นมาหลังจากถูกเขาเสพสวาทไปทั้งคืน เขาหายไปจากห้องพัก ทิ้งไว้เพียงจดหมายที่มีข้อความสั้นๆ ว่าให้รอ
‘ฉันจะรีบกลับมา รอนะ’
รอเหรอ? รอในฐานะอะไรล่ะ
หล่อนปล่อยน้ำตาให้ไหลรินออกมาอาบแก้ม ก่อนจะรีบป้ายมันทิ้งเมื่อสมองร้องเตือนว่าหล่อนควรจะตัดใจ และไปจากที่นี่ได้แล้ว
หล่อนมองเช็คเงินสดที่เขาทิ้งเอาไว้ให้บนหัวเตียง มองผ่านม่านน้ำตา
สิบล้านบาท มันมากมายนัก หล่อนควรจะหยิ่งในศักดิ์ศรี และทิ้งมันไปซะ แต่หล่อนไม่ทำแบบนั้นหรอก ในเมื่อรู้ดีว่าเงินคือสิ่งที่จะช่วยทำให้ครอบครัวของตัวเองลืมตาอ้าปากได้
หล่อนจะเก็บมันเอาไว้ เป็นต้นทุนของชีวิต หากหลังจากนี้หล่อนพอลืมตาอ้าปากได้ หล่อนก็จะทยอยผ่อนใช้คืนเขาจนกว่าจะหมด
นิลนาราก้าวเท้าลงจากเตี
