หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน น้ำตาไหลพรางพรูออกมาไม่ขาดสาย นิ้วแกร่งสีแทนของภีมพัฒน์ยกขึ้นซับหยาดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“ไม่ร้องไห้แล้วนะคนดี ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว ตอนนี้พี่เข้าใจภาแล้ว...”
รัมภาช้อนตาขึ้นมองภีมพัฒน์ “พี่ภีมแน่ใจนะคะว่ายังรักภาอยู่...”
“พี่ไม่เคยไม่รักเธอ รัมภา” น้ำเสียงของเขาหนักแน่นยิ่งกว่าหินผา ทำให้คนฟังอย่างรัมภารู้สึกมั่นคงยิ่งนัก “พี่ขอโทษที่เคยทำร้ายเธอ”
“ไม่ต้องขอโทษภาหรอกค่ะ... ภาสมควรโดนแบบนั้นแล้ว ภาผิดเองทุกอย่าง”
“ไม่เอาคนดี อย่าโทษตัวเอง เราผิดกันทั้งคู่” เขาดึงหล่อนเข้ามากอดแนบอก ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กไปมาอย่างปลอบประโลม “ต่อจากนี้ไป พี่จะทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก เชื่อพี่นะ รัมภา...”
หล่อนช้อนตาที่เจิ่งนองไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมองเขา มองด้วยความรักภักดี
“ภาสัญญาค่ะ สัญญาว่าจะเป็นภรรยาที่ดีของพี่ภีม ภาจะไม่ทำให้พี่ภีมต้องผิดหวังในตัวของ
