นิโคไลหัวเราะออกมาอีกครั้ง ก่อนจะขยี้ผมนุ่มๆ ของภรรยาอย่างรักใคร่ จากนั้นก็รั้งร่างอรชรให้ไปนั่งบนขอบเตียงตัวเองก็ทรุดกายลงนั่งข้างๆ
“วันนี้เหงาไหม... ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้อยู่กับเธอหลายวันติดต่อกันเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณนิค อิงเข้าใจว่าคุณมีงาน อิงอยู่ได้ค่ะ จริงๆ นะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็จะออกไปช็อปปิ้งข้างนอก คุณเจ้าขามาชวนค่ะ”
หญิงสาวฝืนยิ้มพยายามจะไม่ทำให้นิโคไลต้องลำบากใจเพราะตัวเอง
“ดีเลย เธอจะได้ไม่เหงา ว่าแต่มีเงินในบัญชีพอหรือเปล่า อืม... เอาอย่างนี้ดีกว่า”
คนตัวโตเอื้อมไปหยิบกระเป๋าสตางค์ของตัวเองมาเปิดออกและหยิบบัตรเครดิตส่งให้อิงบุญ
“เอาบัตรฉันไปใช้นะ รูดได้ตามสบาย อยากได้อะไรก็ซื้อได้เลย”
หญิงสาวส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะปฏิเสธ
“อิงมีเงินพออยู่แล้วค่ะก็คุณเอาเข้าบัญชีให้ทุกเดือน และที่สำคัญอิงคงไม่ซื้ออะไรมากมายนักหรอกค่ะ ที่นี่มีครบทุกอย่างแล้ว”
นิโคไลวางมือบนบ่าบอบบางของภรรยา แล
