เกรกอรี่เคาะประตูห้องนอนของบุตรชายอยู่สามครั้งติดแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับจากเจ้าของห้องแม้แต่นิดเดียว ดังนั้นเขาจึงถือวิสาสะเปิดมันเข้าไป ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาต้องเบือนหน้าหนีจากกลิ่นแอลกอฮอล์ที่คลุ้งเต็มห้องทันที
“เจ้านิค...”
เจ้าของชื่อยังคงนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาริมหน้าต่าง ตรงหน้ามีขวดเหล้าเปล่าๆ หลายต่อหลายขวดตั้งอยู่บนโต๊ะบ้าง กลิ้งอยู่บนพื้นห้องบ้าง แก้วเหล้ายังคงอยู่ในมือหนาของบุตรชาย บอกให้เขารู้เลยว่านิโคไลใช้เวลาทั้งหมดกลับอะไร
“เจ้านิค... นี่แกกินเหล้าทั้งวันทั้งคืนเลยหรือ”
ไม่มีเสียงตอบกลับมาตามเลย มีเพียงเสียงหัวเราะแผ่วเบาจากลำคอแกร่งเท่านั้น ที่บ่งบอกว่านิโคไลยังมีชีวิตอยู่
เกรกอรี่ยืนนิ่งมองสารรูปของบุตรชายคนเล็กด้วยหัวใจที่เจ็บปวด นี่เขาทำร้าย... ทำร้ายลูกชายของตัวเองได้มากมายถึงเพียงนี้เลยหรือ เขาไม่เคยคิดว่านิโคไลจะตกหลุมรักอิงบุญจริงๆ มันคือสิ่งที่เขากลัวมาตลอดและมันก็เกิดข
