วันถัดมา
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านประธาน"
"เธอกินอะไรมาแล้วหรือยัง"
"ค่ะ เรียบร้อยแล้วค่ะ"
"แต่ฉันยังไม่ได้กิน"
"....." จากที่คลุกคลีอยู่กับเขามา ฉันรู้ว่านี่มันคือประโยคอะไร ฉันต้องเป็นคนออกไปหาอะไรมาให้เขากินสินะ
ทั้งที่ตัวเองก็ขับรถผ่านร้านอาหารตั้งเยอะแยะแท้ๆ แต่กลับไม่ซื้ออะไรติดไม้ติดมือมาเลย
"จะกินอะไรล่ะคะ หนึ่งจะได้ไปซื้อให้"
"อะไรก็ได้ เอาอเมริกาโน่ด้วยล่ะ"
"ค่ะ"
อุตส่าห์กำลังจะนั่งทำงานแล้วแท้ๆ สุดท้ายฉันก็ต้องสะพายกระเป๋าลงลิฟท์มาข้างล่าง เพื่อที่จะหาซื้ออะไรให้เขากิน
เป็นเจ้านายมันก็สุขสบายอย่างนี้เองสินะ
ฉันไม่ได้ไปซื้อที่ไหนไกลหรอก หน้าบริษัทของเขาของขายเพียบเลย แล้วของที่น่าจะกินง่ายสุดก็คงจะเป็นแซนวิช พร้อมกับซื้อกาแฟที่เขาสั่งมาด้วย
ผ่านไปสักพัก
ก๊อกๆๆ
"เข้ามา"
"กาแฟได้แล้วค่ะ หนึ่งซื้อแซนวิชมาให้นะคะ แกะแล้วก็กินได้เลย จะได้ไม่ยุ่งยาก" พูดจบก็ว
