หล่อนตื่นสายกว่าบาสเตียนและแบรี่อีกเช่นเคย ทั้งๆ ที่ปกติไม่ใช่คนนอนกินบ้านกินเมืองมาก่อน คงเป็นเพราะตอนกลางคืนไม่ค่อยจะได้นอนนั่นแหละ
แก้มนวลแดงระเรื่อเมื่อสบประสานสายตากับดวงตาคมกริบที่จ้องมองมาพอดีของบาสเตียน แข้งขาของหล่อนอ่อนแรงจนแทบร่วงลงกับพื้น
บาสเตียนสามารถทำให้หล่อนประหม่าได้อย่างง่ายดาย แค่เพียงเขามองมาเท่านั้น
หล่อนหวั่นไหว วูบวาบ ร้อนผะผ่าวไปทั้งตัว ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนผุดขึ้นมาในสมองอย่างชัดเจน หล่อนกัดฟันทรุดตัวลงนั่ง และหลบสายตาของเขา
“แม่ครับ แม่ไม่สบายหรือครับ”
แบรี่ที่นั่งอยู่ก่อนหน้าเอ่ยถาม หล่อนมองลูกชายด้วยรอยยิ้ม
“แม่สบายดีครับแบรี่ ว่าแต่แบรี่เถอะ หลับสบายดีไหมครับ”
เด็กน้อยอมยิ้มแก้มตุ่ย ก่อนจะตอบออกมาอย่างไร้เดียงสา
“แบรี่นอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ครับ”
“ทำไมล่ะครับแบรี่” หล่อนตกใจ
“ก็... แบรี่ได้ยินเสียงแม่กับพ่อทะเลาะกัน”
“แบรี่?”
หล่อนอุทานตกใจ หันไปมอ
