เสียงโทรศัพท์มือถือของหล่อนกรีดร้องดังขึ้น ปลุกให้ตื่นขึ้นมาทั้งๆ ที่พึ่งจะได้นอนหลับจริงๆ ไปเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น
“มีอะไรหรือริก้า”
กระซิบถามออกไปเสียงแผ่วเบา เพราะเกรงใจคนตัวโตที่ยังคงนอนหลับใหลอยู่ข้างกาย
“เมื่อคืนโจรเข้าร้านหรือไงยะ ข้าวของบนเคาน์เตอร์ตกเกลื่อนพื้นไปหมด”
“คือว่า...”
“คืออะไรยะแม่เพื่อนรัก อย่าบอกนะว่าเธอซุ่มซ่ามชนข้าวของตกกระจาย”
“ชะ ใช่ริก้า ฉัน... รีบน่ะ เห็นฝนจะตกก็เลยรีบปิดร้านออกมา ขอโทษด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะรีบไปช่วยเก็บให้ รอฉันไม่นานหรอก”
หล่อนได้ยินเสียงโมริก้าบ่นในลำคออย่างไม่พอใจตามประสาสาวขี้บ่น
“ไม่ต้องหรอกยะ ว่าแต่เมื่อคืนมีคนบอกว่าเธอออกไปกับผู้ชายหล่อมาก ใครเหรอ แฟนใช่หรือเปล่า”
คำถามของโมริก้าทำให้ลัลลลินอดที่จะปรายตามองคนที่นอนหลับอยู่ไม่ได้ ถ้าใช่ก็คงดี หญิงสาวคิดเศร้าๆ
“ไม่มีนี่ริก้า ฉันออกมาคนเดียว เอ่อ วันนี้ฉันไปสายหน่อยนะ พอดี... ถูก
