ตอนที่ 92
[ไยไม่บอกตรงๆ]
"คุณชาย...ไยมือถึงอยู่ไม่นิ่งเลยเจ้าคะ" นางหยุดขบขันแล้วเอ่ยถาม เมื่อรู้สึกถึงมือคุณชายที่กำลังวุ่นวายอยู่กับอาภรณ์ของนาง
"เนื้อตัวนุ่ม ๆ เช่นนี้ให้ข้ากอดเจ้าแบบแนบเนื้อมิได้รึ" เขาว่า แล้วค่อย ๆ คลายอาภรณ์ออกจากตัวนาง
"ไหนว่าง่วงนอนเจ้าคะ" นางแกล้งถามหยั่งเชิง ด้วยรู้สึกถึงท่อนเอ็นอุ่นของเขาที่ค่อย ๆ แข็งชันขึ้นมาดุนดันหน้าขาของนาง ตั้งแต่นางซุกหน้าลงกับแผ่นอกคุณชาย
ลู่หลิงซีเมื่อคลายอาภรณ์สาวงามจนพ้นผิวอ่อนนุ่มได้ ก็ขยับกายลงต่ำจูบพรมริมฝีปากอุ่นไปทั่วร่างเปลือยเปล่าหอมกรุ่นกลิ่นสาวของซ่งเสวี่ยอิง จนนางส่งเสียงครางแผ่ว
"อืม...ข้าง่วงยิ่งนัก" ไออุ่นจากริมฝีปากที่รินรดอยู่บนหน้าท้องแบนราบ ทำให้นางรู้ว่าคุณชายง่วงนอนมิจริง เขารุกรานนางไปเสียทั่วร่าง จะได้นอนเมื่อไหร่กัน
"อ่าส์...คุณชาย" เสียงหวานครางแผ่ว เมื่อปลายลิ้นอุ่นของเขาลากไล้ไปทั่วหน้าท้องของนาง มือใ
