ตอนที่ 75
[อย่าให้ข้าต้องบังคับเจ้าอีก]
แสงตะวันลาลับขอบฟ้าไปแล้ว ภายในผืนป่าแห่งนี้ก็ถูกความมืดค่อย ๆ คืบคลานเข้าปกคลุมทุกหย่อมหญ้า หลิงซ่งหลานก่อกองไฟเล็ก ๆ ไว้ที่ข้างลำธาร ก่อนจะจับร่างสาวน้อยมัดโยงไว้กับกิ่งไม้ใหญ่ ส่วนตัวเขาก็เดินหายเข้าไปในความมืดโดยมิพูดจาอันใดกับนาง
ซ่งเสวี่ยอิงได้แต่มองดูบรรยากาศรอบกายที่เมื่อพ้นจากกองไฟที่กำลังไหววูบ ทุกที่ล้วนตกอยู่ในความมืดมิด ยามมีเสียงเพียงเล็กน้อยแว่วมาก็สามารถทำให้คนที่ถูกปล่อยทิ้งไว้ตื่นตระหนกได้
สายลมหวีดหวิวที่หอบเอาความชื้นจากที่ไกลๆเข้ามาปะทะผิวกายเป็นครั้งคราว ทำให้นางรู้สึกหนาวเย็นจนขนอ่อนบนร่างลุกชัน แขนที่ถูกโยงไว้เริ่มอ่อนล้าแต่มิสามารถหลุดพ้นจากพันธนาการของเส้นเชือกไปได้ ในใจได้แต่พร่ำภาวนาขอให้จ้าวป่าจ้าวเขาช่วยเมตตาปกป้องนางจากภัยอันตรายทั้งหลายด้วย
'หรือชายผู้นั้นจะปล่อยข้าไว้เช่นนี้ ทิ้งให้ข้าค่อย ๆ ตายไปอย่างนั้นน่ะหรื
