เช้าของวันต่อมา
“แม่ แม่คะ”
ฉันเดินตามหาแม่ภายในบ้าน ก่อนจะเจอกับป๊าที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ป๊าเงยหน้าขึ้นมามองฉัน นั่นทำให้ฉันสังเกตเห็นว่า ใบหน้าของป๊าดูไม่ค่อยจะสดใสเท่าไรนัก ราวกับคนที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน
“แม่เขาออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้ว”
เสียงเข้มของป๊าบอกฉันขณะที่ก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือ เหมือนไม่ได้ตั้งใจอยากจะตอบฉันเท่าไรนัก แต่บริเวณนี้ก็มีแค่ป๊าคนเดียว จึงจำเป็นที่จะต้องตอบฉัน ซึ่งฉันเองก็รู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก ในขณะที่คุยกับป๊า ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ฉันจะเรียกป๊าก่อนแม่เสมอ เพราะฉันสนิทกับป๊ามากกว่าแม่นิดหน่อย
“อ้าวคุณหนูยูมิจะไปเรียนแล้วหรอคะ ทานข้าวก่อนไหมคะเดี๋ยวป้าขึ้นโต๊ะให้ค่ะ“
ป้าหวายเดินมาได้ทันเวลาพอดี ฉันหันหน้ามามองป้าหวายอย่างโล่งอก ก่อนฉันจะแอบถอนหายใจลงเบา ๆ ที่ไม่ต้องยืนคุยกับพ่อต่อ
”ไม่เป็นไรค่ะป้า หนูไปเรียนแล้วนะคะ“
ฉันหันหลังเดินตรงมาที่ประตูบ้านบาน
