21.02 น.
"อ๊ะ..มันเจ็บอ่ะ"
หมับ..
"ทนหน่อยอีกนิด..."
ฟึ้บ..
"เดี๋ยวๆ แสบๆ"
เพี๊ยะๆ!
"มันแสบ!"
"อดทน!"
ฉันพยายามขยับขาไปมาทันทีแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเหมใช้ขาตัวเองล็อคไว้ซะแน่นขณะที่มือเขาก็เทยาฆ่าเชื้อลงที่หัวเข่าฉันอยู่ คือมันไม่ได้ค่อยๆล้างแผลฉันอ่ะมันเทราดแผลฉันเลยจนฉันอดจะตีไหล่ไอ้เหมบ้านี่ไม่ได้
"มันแสบนะไอ้สัสเหม!"
"มึงนี่ไม่มีความอดทนเลยเนี้ยเสร็จแล้ว!"
เหมเงยหน้าขึ้นมามองขณะที่มือก็กำลังซับน้ำยาฆ่าเชื้อออกให้และทาบาตาดีนใส่ต่อ ฉันมองคนที่กำลังนั่งอยู่ที่พื้นทั้งน้ำตาคลอก่อนจะกัดริมฝีปากเมื่อเขาใช้ผ้าก๊อซปิดแผลให้เสร็จสรรพ เป็นการล้างแผลที่ทรมานที่สุดในชีวิตฉันเลย..รู้งี้ไม่เชื่อมันก็ดีหรอก
"อ่ะงอแงๆ"
"มึงน่ะ.." ฉันเบือนหน้าหนีมือเหมที่เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาออกให้อย่างโมโหขณะที่มันก็หัวเราะในลำคอและเดินเอาขยะไปทิ้ง "เกลียดมึง"
"มีขึ้นมึงขึ้นกู?"
"เออ ใครเขาสอนมึงล้างแผลแบ
