ปั่ง!
ผมถอนหายใจออกมาเสียงดังหลังจากโดนโมจิกระแทกประตูใส่หน้าเต็มๆเล่นเอาหน้าผัวเกือบแหก ผมเอื้อมมือขึ้นเปิดประตูเข้าไปในห้องและมองหาโมจิที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ที่โซฟาด้วยใบหน้านิ่งเรียบแต่ดูจากสายตาที่กำลังมองแรงผมอยู่แล้วก็ทำให้รู้เลยว่ากำลังหงุดหงิดอยู่มากเลยแหละ
"โมจิฟังเหมก่อน"
"มึงไม่ต้องมาเสียงอ่อนเสียงหวานไอ้เหม ปกติมึงไม่ใช่คนพูดเพราะ!"
โอเคที่รักแดกดันกูเข้าไป...ผมยิ้มอย่างไม่รู้สึกเจ็บและวางกล่องข้าวลงที่โต๊ะก่อนจะหันมานั่งลงคุกเข่าลงที่พื้นและหันหน้าเข้าหาโมจิที่กำลังจะขยับออกห่าง ผมใช้แขนตัวเองล็อคขาโมจิไว้ทันที...แม่งถ้าเมื่อกี้ล็อคขาไม่ทันโดนยันได้เลยนะเนี้ย แม่งรุนแรงดีจังวะชอบๆ
"ไม่โมโหนะเหมไม่ได้ตั้งใจจะไปจับมือแยมจริงๆ"
"...แต่ก็จับ?" โมจิกอดอกและหรี่ตามองผมนิ่งๆซึ่งผมก็รีบส่ายหน้าไปมาทันที
"เธอจับมือเหมก่อน เหมดึงมือตัวเองกลับด้วยซ้ำโมจิไม่เชื่อโมจิไปขอดูกล้องวงจ
