“ยังดีเหลือยาอีกครึ่งห่อ พี่แสงหล้าพี่ขี้แตกเป็นเพื่อนหมอก็แล้วกันนะ”
สุดใจยังไม่เลิกล้มแผนวางยา กลับไปตักขนมแล้วเทยาที่เหลืออีกครึ่งห่อใส่ในถ้วยขนม แล้วยกไปให้พี่สาวที่หลบอยู่ในห้องนอน
“พี่แสง ฉันเอาขนมมาให้”
“เออ ฉันกำลังหิวพอดี แกงอ่อมก็เผ็ดจนแสบปาก ฉันกินไม่ค่อยได้ เจ็บใจนังพะเยียนัก ตบปากฉันจนแตก แก้มก็บวมตุ่ย หายเมื่อไหร่ฉันจะไปทวงคืนมัน”
แสงหล้าก่นด่าพะเยียด้วยความเกลียดชัง ขณะตักขนมเข้าปากกินอย่างหิวโหย ปากของเธอแตกจนทำให้กินอาหารไม่ได้ ครั้นจะไปต้มข้าวกินก็ไม่ชอบ ตอนเด็กเธอป่วยเป็นไข้ป่าอย่างหนัก ต้องกินข้าวต้มกับเกลืออยู่เป็นเดือนๆ เลยเกลียดข้าวต้มฝังใจ ยอมอดดีกว่าต้องกินของที่ตัวเองเกลียด
“เอาอีกถ้วยไหม”
สุดใจเอ่ยถามหลังจากพี่สาวกินขนมหมดถ้วย นึกสภาพหลังจากนี้แล้วเสียวสยองแทน เธอเคยท้องเสียครั้ง่วิ่งเข้าส้วมจนแทบคลาน ครั้งนี้แสงหล้าคงมีสภาพไม่แตกต่างกัน
“พอแล้ว กินเยอะ
