เอริญาจับโทรศัพท์ไว้ด้วยมือหนึ่งส่วนอีกมือก็ถือร่มไว้หญิงสาวกะเอาไว้ว่าถ้าพวกนั้นพังประตูเข้ามาเธอก็จะฟาดด้วยร่มแล้ววิ่งหนีออกไป
เวลาในแต่ละนาทีผ่านไปอย่างช้าๆ ตั้งแต่เธอโทรออกเพื่อขอความช่วยเหลือถึงตอนนี้ก็เพิ่งจะผ่านไปเพียงแค่ห้านาทีแต่หญิงสาวรู้สึกเหมือนว่ามันนานมาก
และในที่สุดก็ครบสิบนาทีเสียงผู้ชายหน้าห้องก็ดังขึ้นอีกครั้งหญิงสาวจับร่มไว้แน่นในขณะที่ตัวก็สั่นด้วยความกลัว
“ผมให้เวลาคุณมากพอแล้วนะ จากนี้ผมจะทำตามที่พูดไว้”
เสียงนั้นทำให้เธอกลัวมากขึ้นแต่แล้วเสียงทางด้านนอกดังมากขึ้นเหมือนคนกำลังต่อสู้กันอยู่ เอริญาหายใจไม่ทั่วท้องเธอไม่รู้ว่าใครกำลังต่อสู้กับใครแต่ก็ภาวนาให้คนที่แพ้เป็นคนของเสี่ยสมาน เธอลุ้นจนหัวใจแทบจะหยุดเต้น
ผ่านไปสักพักเสียงก็เงียบลงและตามมาด้วยเสียงเคาะประตูห้องอีกครั้งทำให้หญิงสาวรู้สึกกลัวมากกว่าเดิม
เอริญานิ่งเงียบพยายามควบคุมลมหายใจให้เบาที่สุดเพราะกลัวคน
