น้ำแข็งในใจเริ่มละลายแล้ว
“เราเจอกันครั้งแรกที่หน้าบ้านเธอ”
“บ้านฉัน?”
“อืม เธอไม่รู้เหรอว่าบ้านเราสองคนอยู่ติดกัน”
นะโมนึกย้อนกลับไปในอดีต ตอนนั้นเธอและครอบครัวย้ายบ้านและย้ายโรงเรียนเนื่องจากพ่อแม่ได้ทำเลใหม่ในการเปิดร้านอาหาร
เธอจำได้ว่าข้างบ้านเป็นครอบครัวนักธุรกิจครอบครัวหนึ่ง เธอเคยไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองท่านที่อยู่บ้านข้างๆ แล้ว แต่ไม่รู้มาก่อนเลยว่าพวกเขามีลูก เพราะเดิมทีพวกท่านก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน นะโมเองก็ไม่ได้ใส่ใจว่าใครจะเข้าออกบ้านข้างๆ บ้าง
บ้านข้างๆ เธอมักมีแม่บ้านสับเปลี่ยนมาทำความสะอาดบ่อยครั้ง เธอจึงไม่รู้ว่าเด็กในบ้านที่เจอคือลูกของคุณลุงคุณป้าบ้านนั้น
แต่มีอยู่ครั้งหนึ่ง…ที่ลูกบอลในบ้านหลังนั้นลอยละลิ่วเข้ามาในสวนบ้านเธอ ทั้งยังกระเด็นกระดอนมาถูกแก้วโอวันตินของเธอจนหกเลอะเสื้อผ้าเต็มไปหมด
ไม่นานก็มีเด็กผู้ชายมอปลายคนหนึ่งเดินมากดกริ่งหน้าบ้าน เธอรู้ว่าเขาต้องเป็น
