“หิวจังเลยเมียจ๋า สงสัยจะใช้พลังงานเยอะไปหน่อย” หลังจากตื่นขึ้นมาในเวลาเกือบสองทุ่ม พ่อจอมตะกละก็เอ่ยชิดหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างอ้อนๆ
“หิวก็กลับไปกินที่บ้านคุณโน่น” เจ้าของใบหน้าบึ้งตึงไล่เสียงแข็ง เพราะยังกรุ่นโกรธอีกฝ่ายไม่หาย มีอย่างที่ไหนมาถึงก็ไล่ตะเพิดลูกความของเธอจนแตกกระเจิง จากนั้นพ่อเจ้าประคุณก็จับกินเธอตั้งแต่บ่ายยันหัวค่ำ
“โอ๊ย! หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว ผมคงหิ้วท้องไปไม่ถึงบ้านหรอก หาอะไรให้กินหน่อยสิจ๊ะยาหยี” ชายหนุ่มยังคงเว้าวอนเสียงอ่อนเสียงหวาน โดยไม่แยแสว่าอีกฝ่ายจะอยู่ในอาการเคืองขุ่นมากเพียงใด
“ท้องเราไม่ได้ติดกันซะหน่อย ครัวอยู่โน่น อยากก็ไปหากินเอง” อารดาตวัดเสียงขุ่นใส่คนหน้ามึน พร้อมชี้ปลายนิ้วเรียวไปทางครัวเล็กๆ ซึ่งอยู่ด้านหลังของสำนักงานทนายความ
“แน่ใจนะว่าท้องเราไม่ได้ติดกัน เมื่อกี้ยัง…” มือกระด้างทั้งสองข้างประคองใบหน้างอง้ำให้หันมาสบสานกับนัยน์ตากรุ้มก
