สองวันถัดมา หลังจากพาสองพี่น้องสุดแสบเล่นสนุกจนหลับไปด้วยความเพลียจัดในบ่ายแก่ อารดาก็เดินออกมาสั่งงานบอดี้การ์ดทุกคนให้ไปทำโน่นทำนี่จนไม่ว่างพอที่จะสังเกตพฤติกรรมของเธอได้ เห็นอย่างนั้นรอยยิ้มร้ายกาจก็ผุดขึ้นมาที่มุมปากสีกุหลาบ ก่อนที่สาวเจ้าจะรีบวิ่งไปแต่งตัวด้วยชุดรัดกุม
“น้าจ๋า น้าคนจ๋วย จ๋วยเหมืองอาลาเล่” กำลังจะก้าวขาเดินเลียบเข้าไปทางชายป่า มือป้อมๆ ก็ยื่นมาดึงชายเสื้อแรงๆ พร้อมส่งเสียงกังวานหวานใสเข้าออดอ้อน
“เฮ้ย…มาได้ไงเนี่ย!” ทันทีที่หันขวับไปเห็นสองพี่น้องตะกูลโบลาโกนี แม่สาวแสบที่กำลังเตรียมจะเผ่นแนบก็อุทานลั่นและทำตาโต
“เราเดินตามน้าดาด้ามาครับ” ผู้เป็นพี่ชายเป็นคนเอ่ยตอบ ส่วนน้องสาวก็พยักหน้าหงึกๆ ทำให้ทนายความสาวต้องเงยหน้าขึ้นฟ้าแล้วกลอกตาไปมา
“ไม่ต้องตามมา กลับไปได้แล้ว ไปๆ” หญิงสาวแกะมือของแม่หนูน้อยจอมซนออกจากชายเสื้อของตัวเอง พลางเอ่ยปากไล่เสียงเข้มอย่างแข็งใจ
