“ครบเวลาแล้วรีบไปเลยนะ”
เสียงน่ารำคาญของคีตาดังขึ้นตามหลังมาไม่ห่างแม้ว่าตอนนี้จะหมดเวลาของเขาแล้วก็ตาม เมื่อครบกำหนดที่เราตกลงกันฉันก็ถูกปล่อยตัวออกจากที่ของเขา บรรยากาศภายในบ้านเวลานี้ไร้ซึ่งผู้คนจนเดินพ้นประตูบานใหญ่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาลูกน้องของฉัน เห็นแต่คนของคีตาเต็มไปหมด
วันนี้ไม่มีใครมารับงั้นเหรอ?
อย่างรามเนี่ยนะจะละเลยหน้าที่?
“เอาโทรศัพท์คืนมะ...จะสิงฉันหรือไง” ร่างบางหมุนตัวหันกลับไปหาผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ต้องผงะด้วยความตกใจ ระยะระหว่างเราแทบไม่เหลืออยู่เลย คีตาเข้ามายืนซ้อนอยู่ด้านหลังฉันในระยะที่ใกล้มาก
“เมื่อกี้ที่อยู่ในห้องยิ่งกว่าใกล้อีก” คีตาก้าวเท้าเดินเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น ทำให้ต้องใช้มือดันตัวเขาออกอย่างรำคาญใจ แล้วพูดซะเสียงดังเลยกลัวคนอื่นไม่ได้ยินมั้ง!
ไม่ใช่เวลาของตัวเองยังกล้าขนาดนี้ ลูกน้องเขาคงมองแหละว่าฉันต้องเจออะไรบ้างในยามค่ำคืน!
“รำคาญ เอาโทรศัพท์มา
