หลังพอร์ชขอตัวเดินล่วงหน้าไปไม่กี่ก้าว ทอฝันก็หันมาทางพายุที่ยังยืนมองเธอไม่กะพริบ
“มองอะไรนักหนา จะอุ้มก็อุ้มดิ อย่านิ่งเหมือนเสาไฟฟ้าแบบนั้น” เธอพูดปัด ๆ พลางกอดเข่าตัวเองไว้แน่น
พายุขมวดคิ้ว ก่อนถอนหายใจเฮือกหนึ่ง
“ก็กลัวคนมันปากดีเวลาโดนอุ้ม จะได้ไม่บ่นไง”
“ก็บ่นอยู่ดีแหละ แต่เจ็บก็ต้องยอม”
พูดจบทอฝันก็ยกแขนขึ้นคล้องคอเขาเองโดยไม่ต้องรอให้เขายื่นมือมา
พายุชะงักไปนิด ก่อนจะช้อนร่างของเธอขึ้นอย่างระมัดระวัง ทอฝันสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็วางตัวเฉย ๆ แอบซ่อนใบหน้าร้อนผ่าวไว้ตรงช่วงคอของเขา
“เบาเหมือนลูกแมว แต่ปากเหมือนเสือ” พายุพึมพำขำ ๆ
“พูดอีกที เดี๋ยวกัดให้เลือดซิบ” ทอฝันงับเบา ๆ ที่ไหล่เขาอย่างเอาคืน
ขณะนั้นเอง ไดม่อนที่เดินตามหลังมากับพอร์ชก็แซวเสียงดัง
“โห สวีทเชียวนะมึงพายุ อุ้มกันกลางป่าเหมือนถ่ายโฆษณาสเปรย์กันยุง!”
“พี่ไดม่อน! ก็พี่พายุเขาห่วงเพื่อนนี่ครับ” พอร์ชเสริมพลางอมย
