ไม่นานพายุก็มายังคอนโดของทอฝัน ในบ่ายของวันเดียวกัน
กริ๊ก!
เสียงกริ๊กของลูกบิดเปิดออกเบา ๆ ประตูค่อย ๆ ถูกผลักเข้าโดยพายุ เขาก้าวเข้ามาช้า ๆ ในห้องที่เงียบสงัดและเย็นชืดอย่างผิดปกติ
แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านสีควันบุหรี่ตกกระทบบนโซฟาหนังสีดำ
ทุกอย่างยังคงอยู่ที่เดิม
เหมือนเจ้าของห้องเพิ่งเดินออกไปเพียงไม่กี่นาที ทั้งที่ความจริงเธอหายไปแล้วทั้งวันทั้งคืน
พายุเดินช้า ๆ ไปหยุดที่โต๊ะทำงาน เลื่อนสายตามองโน้ตบุ๊กที่ปิดฝาไว้ ตุ๊กตาเล็ก ๆ บนหัวเตียงที่ทอฝันเคยบ่นว่าใครให้ก็ไม่รู้ แต่ก็ไม่เคยโยนมันทิ้ง
เขาหยิบมันขึ้นมา บีบเบา ๆ แล้วถอนหายใจ
มือหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง
สายที่ 100 แล้วมั้ง…
ติ๊ด… ติ๊ด… ติ๊ด…
“เธอไม่รับ…” พายุกัดฟันแน่น เอื้อมนิ้วไปเปิดแชตไลน์ของทอฝัน… เขาส่งข้อความหาหลายสิบข้อความแล้ว แต่ยังไม่มีแม้แต่เครื่องหมายอ่าน
“อยู่ไหน ทอฝัน”
“ตอบหน่อย”
“ขอโทษ”
“กูผิดไปแล้วจริง ๆ”
เ
