เช้าต่อมา
แสงแดดยามเช้าสะท้อนผิวน้ำทะเลระยิบระยับ คลื่นซัดเบา ๆ เคล้าเสียงหัวเราะจากกลุ่มนักศึกษาใหม่ที่กำลังเล่นน้ำอยู่ไม่ไกลจากริมหาด ขณะที่บนเปลนอนใกล้ริมชายหาด มีสามหนุ่มแห่งกลุ่มวิศวะตัวท็อปพายุ เอริค และไดม่อน ต่างนอนเอนหลังอย่างสบายอารมณ์
พายุสวมแว่นดำ เสื้อเชิ้ตลายดอกปลดกระดุมสองเม็ด ข้างในมีเสื้อกล้ามสีขาว กางเกงขาสั้น มือหนาถือแก้วน้ำมะพร้าว ส่วนเอริคและไดม่อนก็อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน ต่างคนต่างผึ่งแดด มองดูวิวตรงหน้าอย่างเพลินตา
“มึงว่าใครเด็ดวะ” เอริคถามเสียงเรียบ ๆ แบบคนไม่มีแรง แต่แววตาใต้แว่นกันแดดดันส่อเจตนา
ไดม่อนหันมามอง เอียงคอเล็กน้อยก่อนตอบอย่างเหนือชั้น
“กูว่ามาการองในมือกูนี่แหละเด็ด”
เขาพูดพร้อมหยิบมาการองสีชมพูอ่อนขึ้นมาเคี้ยวช้า ๆ แล้วทำหน้าเคลิ้มราวกับได้ลิ้มรสของสวรรค์
“ห่า มึงนี่มันช่างไม่เคยหลุดธีมหัวใจนักชิมเลยนะไดม่อน” พายุกลอกตา แต่ยังยิ้มขำ
เอริคหัวเร
