“ก็หนูไม่คิดว่าจะล้มจริง ๆ นี่คะ…อะ...โอ๊ยย เจ็บค่ะ”
เสียงของน้ำตาลร้องขึ้นอีกครั้ง
“.....” แม้จะฉุนแต่ทอฝันก็เงียบแล้วก็ทำแผลต่อไปให้เสร็จ ๆ
ขณะนั้นเองหญิงสาวกำลังจัดการแผลด้วยความมึนตึง เสียงพายุที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงกึ่งดุ กึ่งล้อเลียน
“เฮ้ย ทอฝัน! มึงเบามือหน่อยดิ แรงมึงอย่างกับควาย เดี๋ยวน้องก็ช้ำพอดี น้องบอบบางมากนะเว้ย”
ทอฝันชะงักไปชั่ววูบ ดวงตาคู่สวยตวัดขึ้นจ้องคนพูดอย่างไม่เชื่อหู
มือที่ถือสำลีอยู่ก็กดลงบนแผลของน้ำตาลแรงขึ้นอีกนิดโดยไม่รู้ตัว
“โอ้ย! พี่ทอฝัน…” น้ำตาลร้องเบา ๆ ใบหน้าเบี้ยวเพราะความเจ็บ
“บอบบางนักมึงก็ดูแลเองเลย! อย่าให้กูต้องมาทำ!” ทอฝันตอบเสียงเข้ม แววตากราดเกรี้ยว ก่อนจะขยี้สำลีแรง ๆ แล้วปามันทิ้งใส่ตัวพายุเต็มแรง
“อย่ามาสั่ง! ถ้าสงสารนักก็ดูแลเองเลยไป๊!”
จากนั้นเธอก็ลุกพรวดขึ้น ปัดฝุ่นมืออย่างหัวเสีย แล้วเดินกระแทกเท้าออกไปจากวง ท่าม
