บทที่ 47
ตอแหล..แหละดูออก
ต้าหมิงนั่งคร่อมรถมอเตอไซค์ในชุดไลน์แมนชะเง้อมองห้องสีชมพูด้วยใจจดจ่อ วันนี้ไม่ได้เปิดม่านและบ้านดูเงียบผิดปกติราวกับว่าไม่มีคนอยู่ พยายามโทรหาหลายรอบแต่ก็ไร้การตอบรับ คิ้วเข้มเขมวดยุ่งด้วยความสงสัย อยากเข้าไปหาพะพายเหลือเกินแต่ก็ต้องห้ามใจกลัวว่าหากทำเช่นนั้นทุกอย่างจะแย่ลงอีก
“เฮ้อ..เป็นอะไรหรือเปล่านะ”
ยังไม่ทันจะคิดทำอะไรต่อฝนก็ลงเม็ดและเพียงไม่นานก็กระหน่ำลงมาจนเขาเปียกปอน ต้าหมิงจึงตัดสินใจกลับเพราะเริ่มอาการไม่ดีเนื่องจากยังคงมีไข้หลงเหลืออยู่จากเมื่อคืน
พะพายที่แอบมองอยู่หลังม่านก็ค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงกับพื้น ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยแต่อยากให้เวลาตัวเองได้ตัดสินใจบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ เมื่อรักทำให้เหนื่อยก็ควรพักเธอไม่อยากบีบเค้นเอาความจริงจากเขาอีกต่อไป เพราะการกระทำมันชัดเจน ไม่ว่าคำตอบจะเป็นแบบไหน แพตตี้ก็ยังคงสำคัญกับเขาอยู่ดี
บางอย่างถ้า
