งานศพคืนสุดท้ายของนางแพรพรรณเต็มไปด้วยความเงียบเหงา ลินินนั่งเฝ้าหน้าศพกับนางจันทร์ฟองเพียงสองคน มีคนงานที่จ้างมานั่งเหงาอยู่มุมศาลา จนกระทั่งรถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามาจอด คนในรถทยอยลงมาแล้วพากันเดินเข้าไปในศาลาสวดศพ เจ้าภาพรีบลุกขึ้นต้อนรับสีหน้าดีใจ
“มัส ป้าเปรม”
มัสลินกับเปรมใจเดินเข้ามาจับมือลินินเอาไว้ ลินินถึงกับน้ำตาคลอเมื่อน้องสาวดึงตัวเธอมากอดไว้
“พี่ป่าน มัสมากราบขออโหสิกรรมกับคุณป้าค่ะ มัสขอโทษที่มาช้ามัสเพิ่งออกจากโรงพยาบาลค่ะ”
“แค่มัสมา พี่ก็ดีใจมากแล้ว พี่... ฮือ พี่ขอโทษแทนคุณแม่ด้วย พี่เสียใจที่คุณแม่ทำร้ายมัส” ลินินเอ่ยขอโทษน้องสาว
“เรื่องมันผ่านไปแล้วค่ะพี่ป่าน มัสอยากให้ทุกอย่างจบสิ้นลง ไม่อยากให้เราต้องเจ็บปวดกับเรื่องนี้อีก”
มัสลินบอกพี่สาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน กอดรัดร่างที่ดูจะผอมบางกว่าเดิมไว้อย่างอาทร การตายของแพรพรรณคือการยุติทุกอย่างแล้ว เธอไม่คิดแค้นเคื
