“ป่าน... มานี่เถอะ”
ปรัชญ์เข้าไปจับต้นแขนหญิงสาวไว้ สภาพของเธอตอนนี้ทำให้เขาห่วงใยเหลือเกิน กลัวเธอจะเสียใจจนสติหลุด ศพของนางแพรพรรณก็ตายอย่างสยดสยองเกินกว่าใครจะทนดูไหว ตัวเขาเองถึงกับนิ่งงันในนาทีแรกที่เห็น ก่อนจะจุกแน่นในอก เมื่อเห็นลินินวิ่งเข้าไปกอดร่างไร้ลมหายใจของมารดา ความบาดหมางก่อนหน้าเลือนหายไปเหลือแต่ความสงสารและเวทนา นางแพรพรรณได้รับกรรมของตัวเองเร็วกว่าที่คิด แต่คนเป็นลูกสาวนี่สิ กำลังจะขาดใจตายเพราะการตายของมารดา
“ฮือ... แม่ฉันตายแล้ว แม่ตายแล้ว ฮือ...”
หญิงสาวร้องไห้คร่ำครวญ พูดจาซ้ำๆ คำเดิมวนไปวนมา จนชายหนุ่มต้องดึงเธอมากอดไว้แน่นๆ แล้วพาตัวออกห่างจากซากศพ
“ป่าน... ทำใจดีๆ ไว้นะ ตำรวจต้องพาแม่เธอไปโรงพยาบาล เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปหาท่านนะ” เขาลูบหลังพลางเอ่ยปลอบโยน
“คุณแม่... ฮือ... คุณแม่”
ลินินสะอื้นไห้ตัวโยน ดวงตาพร่าพรายด้วยหยาดน้ำตา มองดูซากร่างของมารดา ที่ถูกห
