ไฟที่คุกรุ่นขึ้นมาเมื่อได้เชื้อเพลิงก็ยิ่งโหมกระหน่ำ ดวงตาของฉินซือเฉิงฉายแววอำมหิตขึ้นมา หลายวันมานี้เขามีความหวาดหวั่น ครุ่นคิดหลายเรื่องจนต้องการระบายโทสะออกบ้าง
ฉินซือเฉิงพยักหน้าเรียกทหารองครักษ์มาใกล้ๆ
“ข้าไม่อยากให้คังกงกงมีลมหายใจอีก”
ฉินจิ้นเหอแสร้งหยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่มปกปิดความพอใจเอาไว้ ทรราชผู้นี้ไม่ไว้ใจใคร คอยจ้องจะเข่นฆ่าผู้คน เขาเองก็คงหนีไม่พ้นแต่อยู่ที่ว่าใครจะไวกว่ากันเท่านั้น
‘ใครชักดาบก่อนย่อมมีสิทธิ์ลงมือก่อน’
ฉินซือเฉิงกระตุกยิ้มได้ระบายโทสะออกไปบ้าง เขาไม่ได้สั่งลงโทษคังกงกงตั้งแต่แรกเพราะขุนนางบางคนคัดค้านแต่ตอนนี้ถ้าเขาสั่งให้เป็นอุบัติเหตุใครจะว่าเขาได้
“น้องเก้าเจ้าไม่คิดจะอภิเษกชายาบ้างหรือไร ไม่มีสตรีคนใดถูกใจเจ้าบ้างหรือ ถ้าเจ้าชอบสตรีคนใดก็บอกข้าได้ ข้าจะจัดการสมรสพระราชทานให้” ฉินซือเฉิงแสร้งพูดไปอย่างนั้น เพราะอย่างไรอ๋องเก้าก็จะมีชีวิตอีกไม่นาน
ฉิน
