“ถึงแล้วครับคุณพิมนรา”
รถคันงามที่นั่งอยู่แล่นมาจอดที่หน้าตึกสูงแห่งหนึ่งในย่านชานเมือง หล่อนแหงนคอขึ้นมองแล้วก็พบว่าตึกหลังนี้สูงระฟ้าเลยทีเดียว มันใหญ่โตไม่ต่างจากเด รอสซี โฮเทลเลย
“นี่คีย์การ์ดครับ”
คนขับรถยื่นการ์ดสีทองมาให้ หล่อนมองอย่างไม่สบายใจนัก แต่ก็ต้องรับเอาไว้
“ห้องพักของท่านอยู่ชั้นบนสุดครับ”
“เอ่อ ลุงขึ้นไปกับฉันได้ไหมคะ”
ยอมรับตามตรงว่าหล่อนใจคอไม่ค่อยดีเลย รู้สึกหวาดกลัวอย่างแปลกประหลาด
“คงไม่ได้หรอกครับ ผมมีหน้าที่แค่ขับรถ”
“แต่ฉัน...ไม่อยากขึ้นไปคนเดียวเลย”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
คู่สนทนาของหล่อนยิ้มน้อยๆ แต่หล่อนนี่สิ ยิ้มไม่ออกเลยสักนิด ถ้าคนที่อยู่บนนั้นคือลีโอนาโด หล่อนคงไม่ต้องรู้สึกหวาดระแวงแบบนี้หรอก แต่จะทำยังไงได้ล่ะในเมื่อมันเป็นหน้าที่
“งั้นลุงรอฉันแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวฉันรีบลงมา”
“ครับผม”
พิมนราจำต้องก้าวลงไปจากรถพร้อมกับหิ้วตะกร้าใส่กล่องอาหารติดมื
