เทพสงครามหวนคืน

ตอนที่ 1 เทพสงครามหยางเฉิน

ณ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์

มีร่างชายคนนึงกำลังนั่งคุกเข่าพร้อมกับบาดแผลที่เจ็บทั้งภายในและภายนอก ชายคนนั่นมีฉายาเว่า เทพสงคราม ชายคนนี้เป็นชายที่ปกครองดินแดนศักดิ์สิทธิ์ถึง 50% เป็นคนที่มีพลัง และอำนาจมากที่สุดในดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี่แต่ทว่าตอนนี้กับกำลังนอนจมกองเลือดพร้อมกับร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลมากมาย

" ...เจ็บใจยิ่งนัก ไม่คิดเลยว่าพวก 5 นิกายมันจะร่วมมือกันเพื่อกำจัดเราแบบนี้ " หยางเฉิงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแพรวเบา พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแค้น

ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะว่า หยางเฉิงนั้นโดน 5 นิกาย ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์รุมทำลายสภาพถึงได้มานอนหมดสภาพอยู่เช่นนี้

ในระหว่างที่เทพสงครามหยางเฉิงกำลังนอนบาดจบอยู่ ก็มีเสียงพูดออกมาจากชายแก่ทั้ง 5 คน ที่ปรากฏออกมาที่ด้านหน้าของเขา

" มาแอบอยู่นี่เองสินะ เทพสงคราม " ชายแก่ที่ลอยอยู่กลางอากาศ ตรงกลางชายทั้ง 5 คน พูดออกมาด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

ชายทั้ง 5 คน ที่ปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าของ หยางเฉิงตอนนี้ก็คือผู้นำทั้ง 5 นิกายที่ทำให้หยางเฉิงบาดเจ็บแบบนี้ เมื่อชายด้านหน้าพูดจบหยางเฉิงก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ " เหอะ! เป็นถึงผู้นำนิกายทั้ง 5 ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ แต่กลับมารุมทำร้ายข้าเพียงคนเดียวพวกแกยังมีศักดิ์ศรีอยู่ไหม " ทันทีที่หยางเฉิงพูดจบชายทั้ง 5 คน ที่อยู่ด้านหน้าก็พากันหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ

" ฮาๆๆ "

" ฮาๆๆๆ "

" ฮาๆๆๆๆ "

" ฮาๆๆๆๆๆ "

" ฮาๆๆๆๆๆๆ "

เสียงของชายทั้ง 5 คน หัวเราะดังลั้นพื้นที่ ที่หยางเฉิงกำลังอยู่ตอนนี้ จากนั้นชายที่อยู่ตรงกลางของทั้ง 5 คน ก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง "เทพสงครามเช่นเจ้ามีหน้ามาพูดถึงเรื่องนี้ด้วยเหรอ "

หลังจากที่ชายคนตรงกลางพูดจบก็ชูมือขึ้นมา แล้วหันไปทางหยางเฉิง และทั้ง 4 คนที่เหลือเองก็ทำแบบเดียวกัน

" ล่าก่อนเทพสงคราม! "

เมื่อสิ้นเสียงของชายแก่คนนั้นหยางเฉิงที่กำลังนั่งอยู่ก็ยิ้มที่มุมปาก พร้อมกับครุณคิดในใจไปด้วย ' มาได้แค่นี้เองสินะ... เป็นถึงเทพสงครามแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ แต่กลับต้องมาตายแบบนี้น่าสมเพชสินดี '

ตัวหยางเฉิงที่ยอมรับว่าตนเองจะต้องตายก็หลับตาทั้ง 2 ข้างลง เพื่อยอมรับความตายที่กำลังจะมาหาตนในไม่ช้า

....

.....

.......

เวลาผ่านไปประมาณ 1 นาที หยางเฉิงที่กำลังหลับตาอยู่ก็เริ่มคิดสงสัยขึ้นมา ' อะไรกันนี่พวกมันจะรวบรวมพลังอีกนานไหม แค่พลังธรรมดาก็ฆ่าเราได้แล้ว นี่พวกมันรอทำอะไรกันอยู่ ' หยางเฉิงคิดในใจด้วยความแปลกใจ

ตอนนี้หยางเฉิงกำลังอารมณ์เสียอย่างมาก นั้นก็เพราะว่า ตอนนี้ตัวของหยางเฉิงนั้นกำลังจะตายอยู่แล้ว แค่โดนพลังนิดหน่อยก็สามารถตายได้แต่ไม่รู้ว่าทำไม ผู้นำของ 5 นิกายถึงไม่โจมตีเข้ามาหาตนสักที

จนเวลาผ่านเลยไปอีกสักพักหยางเฉิงก็เริ่มรู้สึกถึงเรื่องแปลกประหลาดที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเอง ' เอ่ะ... มันหมายความว่ายังไงกันเนี่ย? ทำไมร่างกายของเราถึงไม่เจ็บแล้วละ ' หยางเฉิงคิดในใจด้วยความคิดที่แปลกใจอย่างมาก

จากนั้นหยางเฉิงก็ค่อยๆ ลืมตาทั้ง 2 ขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้วสิ่งที่กำลังอยู่ด้านหน้าของหยางเฉิงตอนนี้มันก็ไม่ใช้ผู้นำ 5 นิกาย แต่มันกลับเป็นห้องขนาดใหญ่ที่มีคนนั่งอยู่หลายสิบคน แล้วก็มีชาย 1 คน กำลังยืนอยู่หน้าห้อง

เมื่อหยางเฉิงเห็นแบบนั้นก็หันมองซ้ายมองขวาด้วยท่าทางกำลังตื่นตระหนก' นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย นี่มันหมายความว่ายังไงนี่มันห้องเรียนของเราเมื่อ 1,000 ปีก่อนไม่ใช่เหรอ นี่เรามาอยู่ที่นี้ได้ยังไง? '

ในระหว่างที่กำลังมองซ้ายมองขวาด้วยความสงสัยอยู่นั้น เสียงจากหน้าห้องก็ดังขึ้นมา " หยางเฉิงตอบคำถามข้อนี้สิ! " เสียงที่ดังออกมานั้นเป็นเสียงของชายที่ยืนอยู่หน้าห้อง เขาพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่กำลังยิ้มแบบเยาะเย้ย

เมื่อหยางเฉิงได้ยินเสียงก็สงบสติลงแล้วก็มองไปยังชายที่พูดออกมา' ไม่ผิดแน่เราย้อนเวลากลับมาจริงด้วย นั้นมันอาจารย์ฟงไม่ผิดอย่างแน่นอยในชาติที่แล้วมันชอบแกล้งเราเพราะบ้านเราจน และเพื่อเอาเราออกจากห้องนี้ที่มีแต่ลูกคนรวย เพื่อทำให้ห้องนี้มีแต่เด็กที่บ้านรวยเพื่อให้มัน ที่เป็นครูประจำชั้นได้เลื่อนตำแหน่ง หึ! ไม่คิดเลยว่าสรรค์จะเล่นตลกเช่นนี้ ' หยางเฉิงคิดพร้อมกับมองฟงที่ยืนอยู่ไปด้วย

จากนั้นเมื่อหยางเฉิงมองไปที่ฟงสักพักฟงที่ยืนอยู่ก็พูดออกมาอีกครั้ง" ฉันบอกให้ตอบคำถามมา นั่งมองอะไร ห่ะ! " ฟงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกำลังโมโหอยู่พร้อมกับชี้นิ้วมาที่หยางเฉิง

ฟงนั้นเป็นอาจารย์ประจำชั้นของหยางเฉิงตอนเรียนอยู่มัธยมปลายปีที่ 3 เป็นชายที่อายุประมาณ 40 ผมบนหัวเริ่มบางตา ตัวอ้วนท้วมหน้าตาเหมือนกับคนอ้วนที่อายุมากกว่า 40 ไปเยอะ

เมื่อฟงชี้นิ้วมาทางหยางเฉิงนักเรียนในห้องที่นั่งอยู่ก็พูดออกมา

" อาจารย์ให้ไออ่อนแบบนั้นตอบมันก็ตอบไม่ได้หหรอกครับ " คนที่พูดออกมาก็คือ เย่หมู่ เป็นชายอายุ 18 รูปร่างสมส่วนสีผมเป็นสีทองกำลังพูดแล้วก็ชี้นิ้วมาทางหยางเฉิงด้วยท่าทางสบายใจ

เมื่อได้ยินเสียงอีกคนพูดออกมาหยางเฉิงก็หันไปมองตรงจุดนั้น' หึ!... สุดยอดนี่มันสุดยอดมาก ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอมันอีกแบบนั้น เย่หมู่ เมื่อชาติที่แล้วคนที่ทำให้ชีวิตของเราพังพินาศก็เป็นมันนี้แหละ เพราะมันส่งคนมาหักขาเราวันสอบเข้ามหาลัยเพราะไปยุ่งกับคนรักของมัน รอดูเถอะชาตินี่แกจะโดนเอาคืนเป็นร้อยเท่าพันเท่า ' หยางเฉิงคิด้วยความคิดที่กำลังดีใจที่กำลังจะได้แก้แค้นอดีตที่ตัวเองผ่านมา แล้วก็ยิ้มออกมาด้วยใบหน้าดีใจ

ในระหว่างที่หยางเฉิงกำลังยิ้มอยู่ฟงก็พูดออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงข่มขู่ " อะไร แกยิ้มทำไมหยางเฉิง- "

" 7,593 " หยางเฉิงพูดออกไปพร้อมกับชี้นิ้วมือขวาไปที่กระดานด้านหน้้าของห้อง

จากนั้นฟงที่กำลังพูดด้วยท่าทางข่มขู่หยางเฉิงอยู่นั้น ก็หันกลับไปมองกระดานทันที แล้วก็มองสลับไปมากับหนังสือที่อยู่ในมือ แล้วก็คิดในใจไปด้วย' มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย! มันตอบถูกได้ยังไงเรายังไม่ได้สอนเลยนะ '

ในระหว่างที่ฟงกำลังทำท่าทางลุกลี้ลุกลนอยู่นั้นหยางเฉิงก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ ทันทีที่หยางเฉิงลุกขึ้นฟงก็ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงกำลังโมโห " นั้นแกกำลังจะไปไหน "

จากนั้นหยางเฉิงก็หันกลับไปตอบด้วยน้ำเสียง และสีหน้าไม่เป็นมิตร " ห้องพยบาลวันนี้ปวดหัวรู้สึกไม่ดี " ทันทีที่หยางเฉิงพูดจบเขาก็เดินออกจากห้องทันที แล้วฟงก็ตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง

" ใครให้แกไป กลับมานั่งเดี๋ยวนี้! "

แต่เสียงของฟงก็ไม่มีผลอะไรกับเฉิงหยางและเขาก็เปิดประตูเดินออกไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในระหว่างที่หยางเฉิงกำลังเดินอยู่บนทางเดินก็ได้คิดไปด้วย ' ตอนนี้เราเป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้นเราต้องรีบฝึกให้เร็วที่สุด เพราะเราต้องกลับไปแก้แค้นพวก 5 นิกายนั่นแต่ก่อนหน้านั้น เราต้องจัดการความแค้นที่โลกนี้ก่อน งั้นก็เริ่มฝึกเลยดีกว่า '