“ขนมผิงคนสวย” ไตรทศพยายามง้อคนงอน ตั้งแต่เมื่อเช้าที่ด่าเขาสาดเสียเทเสีย กลับมาจากไปหาพี่สาวก็ไม่ยอมพูดหรือมองหน้าเขาอีกเลย
“เชอะ!” ขวัญพิชชานั่งกอดอกอยู่บนโซฟาสะบัดหน้าพรืด ไม่ยอมหายโกรธง่ายๆ
“ขนมผิงคนน่ารัก”
“เชอะ! อะ...โอ๊ย” ขวัญพิชชาสะบัดหน้าไปอีกทาง แต่เพราะสะบัดแรงไปหน่อย จึงทำให้คอเคล็ด
“เชิดมากเป็นไงล่ะ” ปากว่า แต่มือก็ลูบลำคอของแฟนสาวแผ่วเบา
“ขนมผิง...” คนป่วยยังไม่ละความพยายาม แต่ก็ต้องหยุดเพราะเสียงห้ามของเพื่อน
“มึงหยุดอ้อนเมียกูได้แล้ว”
“เมียเต็มปากเต็มคำเลยนะมึง”
“เจ็บมากไหม” เสียงนั้นอ่อนโยนจนคนฟังใจอ่อนยวบ
“จุ๊บหน่อยก็หายเจ็บแล้ว” สิ้นเสียงร้องขอออดอ้อน ริมฝีปากอุ่นก็จูบประทับลำคอหอมกรุ่น ตามด้วยปลายลิ้นที่ไล้เลียเบาๆ ช่วยปลอบประโลม
“หายเจ็บแล้วใช่ไหม”
“เจ็บฝั่งนี้ด้วย” ขวัญพิชชาเอียงคออีกข้างให้กวินภพช่วยปลอบประโลม แน่นอนว่าเขาไม่ปฏิเสธคำร้องขอจากเธอ
“ตายกูตา
