“ชีวิตเหมือนมีอะไรขาดหาย” ไตรทศมองแก้วกาแฟกับแซนด์วิชที่ซื้อมาจากศูนย์อาหารอย่างเซ็งๆ
“อะไรของมึง หรือว่าช่วงนี้ไม่ได้ปล่อยน้ำ” กวินภพวางแก้วกาแฟที่เพิ่งดื่มหมด ไม่เข้าใจว่าเพื่อนเป็นอะไร
“นี่ใคร นี่ไตรทศ ไม่เคยขาดแคลนเรื่องผู้หญิงเว้ย แต่ที่กูกำลังพูดถึงเนี่ยคือปกติต้องมีอาหารอร่อยๆ กินทุกเช้า แต่นี่ไม่ได้กินมาสองวันละ หรือมึงไม่รู้สึก”
“ก็จริง คิดถึงฝีมือพริก จริงไหมมึง” กวินภพก็รู้สึกเหมือนไตรทศ ก่อนหันไปถามคนหน้านิ่ง
“ก็แค่ความเคยชิน ชินที่เคยได้กิน อีกไม่นานก็ชินที่ไม่ได้กิน”
“ท่านมหา กลับไปจำวัดไหมครับ” ไตรทศยกแก้วกาแฟพร้อมขยับตัวเองออกมาให้ไกลจากฝ่าเท้าของอคิราห์
“มึงรีบกิน จะได้ขึ้นเรียน” อคิราห์ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มรวดเดียว บีบขยำจนแก้วกระดาษนั้นยับย่นคามือ ก่อนจะโยนใส่ถังขยะ
“รู้สึกแหละ แต่ทำเป็นนิ่งเก็บอาการ”
“มึงไม่น่าชื่อไตรทศนะ หน้าอย่างมึงเหมาะกับชื่อเกาหลี”
“ใช่ม่ะ
