ริมฝีปากหยักแนบชิดริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบา โหยหาซึ่งกันและกันกว่าห้านาที นีรายกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของเรนด้วยความทะนุถนอม อ่อนโยน ดวงตาคู่งามเป็นประกายด้วยหยาดน้ำใสที่เอ่อคลอตลอดเวลาสำรวจใบหน้านั้นราวกับจะจดจำทุกอย่างไว้
เรนก็มองหน้านีรานิ่งอยู่อย่างนั้น แล้วโน้มหน้าเข้าจูบหน้าผากเนียน พวงแก้มที่เปรอะน้ำตาอย่างแผ่วเบา
"คิดถึงเหลือเกิน นีราของเฮีย" คำว่าคิดถึงออกจากปากไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไร
"สิบนาทีแล้ว หนูอยู่กับเฮียได้อีกแค่ห้านาที"
"นีราพูดเหมือนเราจะไม่ได้เจอกันอีก"
"หนูต้องย้ายมาเรียนที่นี่"
"แล้วเฮียจะนอนกอดใคร ถ้าไม่มีอ้อมกอดของเฮียนีราจะนอนหลับได้หรือไง" ท่อนแขนแข็งแรงโอบกระชับกายบางแนบแน่นยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อรู้ว่าต่อจากนี้จะไม่มีนีราให้กอด
"หนูต้องทำตามที่เคยพูดกับปะป๊า เป็นด็อกเตอร์เฌอริตาให้ปะป๊าภูมิใจ อีกหลายปีเลยละกว่าจะถึงวันนั้น ถ้าเฮียเหนื่อยที่จะรอหนู เฮียรักค
