สองเดือนต่อมา
“พี่ไม่ไหวแล้ว โอ้ก แหวะ!”
“ไหวไหมคะ”
เธอลูบหลังแผ่นหลังแกร่งของสามีเบา ๆ ขณะเปิดปากถามด้วยความเป็นห่วง เขาเป็นแบบนี้ช่วงเช้าสองสามวัน หลังกลับมาจากทริปฮันนีมูนจากเมืองลอนดอน สามีเริ่มมีอาการแปลก ๆ ออดอ้อน คลอเคลียกับเมีย
น้อยใจบ่อย หงุดหงิดง่าย เริ่มมารุนแรงตอนหลัง เหม็นอาหาร ทานอะไรไม่ได้ มีแค่น้ำเปล่าคอยลูบท้องกระหายความอยากชั่วคราวเท่านั้น เธอสงสารที่เขาต้องมารับความทรมานแทน
ใบหน้าคมสันซีดเซียว ร่างกายซูบผอมกำลังอาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตาย การันย์แข้งขาอ่อนแรงกับความทรมาน ก่อนที่จะบ้วนปากล้างหน้าล้างตา อาการวิงเวียนยามเช้าค่อย ๆ หายไป
“พี่รู้สึกปวดหัว ไม่ค่อยสบาย หนูไม่ไปเข้าร้านได้ไหม อยู่ดูแลพี่ก่อนนะครับ”
เข้าสู่โหมดอ้อนเมีย เพียงนกน้อยประคองร่างกำยำสูงใหญ่แต่ทำตัวเหมือนเด็กชายน้อยออกจากห้องน้ำ การันย์ทรุดตัวลงนั่งเตียงกว้าง โดยมีเมียคอยดูแลอยู่ไม่ห่างกาย
“ค
