“ขอโทษที่เป็นภาระ” ร่างสูงทอดกายนอนบนโซฟาเบดที่ปรับเอนอย่างระโหยโรยแรงหลังจากอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง จากที่จะตามมาง้องอน แต่กลายเป็นมาสร้างภาระให้กับนาราต้องมาดูแลเขา
“……” ไม่มีเสียงตอบรับใดภายใต้ใบหน้าที่เรียบนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์และความรู้สึก ขณะใช้ผ้าชุบน้ำทำความสะอาดสิ่งที่โซนอาเจียนออกมา ซึ่งก็แต่น้ำย่อย และเบียร์ที่เขาพึ่งดื่มเข้าไปหนึ่งอึกเล็ก
“หนูนารา…” นารากลับมานั่งบนโซฟา แกะเม็ดยาออกจากแผงอีกครั้ง เพราะยาก่อนหน้านั้นหล่นกระจายไปบนพื้นหมดแล้ว
“เลิกเรียกแบบนี้สักที ถ้ารู้ว่าเป็นภาระก็กินยา” นาราบอกอย่างฉุนเฉียว ทำคนป่วยหน้าสลดไปยิ่งกว่าเดิม
“ดุจริงวุ้ย” โซนบ่นอุบอิบ พยุงตัวเองลุกขึ้นมากินยา
“อ่ะ” นารายื่นยาไปให้
“ป้อนหน่อยได้ไหม…โอ้ยยยยย” โซนอิงซบไหล่มนอย่างออดอ้อน แต่ก็ต้องร้องเสียงหลงเพราะนิ้วเรียวที่หยิกหน้าท้องสุดแรงเลยก็ว่าได้
“อย่ามาฉวยโอกาส”
“ก็อยากอ้อนเมีย”
“อย่ามาพูด
