“เดวา น้านาราว่าเรากลับบ้านกันเถอะค่ะ นี่ก็เย็นมากแล้ว” กว่าห้าชั่วโมงที่นารานั่งรอสองลุงหลานซ่อมรถแทรกเตอร์ จากดวงตะวันทอแสงเปล่งประกายเจิดจ้าอยู่บนท้องฟ้า ก็ค่อยๆ ลาลับขอบฟ้า ไปพร้อมกับแสงสุดท้ายของวัน ลมเย็นๆ ที่พัดมาทำให้รู้สึกหนาวเย็น
“ลุงโซนยังซ่อมลุงรถไถไม่เสร็จเลยค่ะ” จากที่กระตือรือร้น แต่เมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนาน ความสดใสก็จางหายไปด้วย ดวงตากลมเล็กก็คอยจะปิดปรือ สองมือเล็กยกขึ้นมาเท้าคาง ทำหน้ายู่มองคนเป็นลุงซ่อมรถแทรกเตอร์
“ลุงรถไถ?” นาราทำหน้างงกับสรรพนามที่หลานสาวใช้เรียกรถแทรกเตอร์
“ก็ลุงโซนซ่อมนาน ซ่อมนานก็ต้องเป็นลุงรถไถค่ะ”
“ตอนนี้เป็นลุงรถไถ แล้วก็คงได้เป็นปู่รถไถ ตารถไถ หรือไม่ก็ทวดรถไถไปเลย เพราะคนบางคนซ่อมไม่ได้”
“ลุงโซนซ่อมไม่ได้เหรอคะ” เดวาเริ่มไม่มั่นใจในตัวคนเป็นลุง
“ได้สิครับ ถึงมือลุงโซนแล้วไม่มีคำว่าไม่ได้ครับ”
“ได้ แล้วทำไมนาน เดวาหิวข้าวแล้วนะคะ”
“รอบน
