เสียงกริ่งปลุกคนที่หลับใหลให้ต้องลืมตาตื่น ทั้งที่ยังอยากซุกตัวใต้ผ้าห่ม ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีกรมท่ากับกางเกงสแล็ก ผมเผ้ายุ่งเหยิง พร้อมอาการปวดหัว คอแห้ง ริมฝีปากแห้ง และคลื่นเ**ยนอยากจะอาเจียน จำใจลุกจากเตียงมาเปิดประตู
“ไอ้เทรย์ มีไรวะมาหากูแต่เช้า แล้วนี่กลับจากภูเก็ตตั้งแต่เมื่อไร” เมื่อเห็นว่าเป็นใคร โซนก็เดินกลับเข้าห้อง พลางใช้อุ้งมือทุบที่ขมับไม่แรงนัก เพื่อบรรเทาอาการปวดหัว
“เฮียจะให้ผมตอบคำถามไหนก่อน” เทรย์เดินตามคนที่นับถือเป็นพี่ชายเข้าไปข้างใน
“มาถึงก็กวนตีนกูเลยนะมึง”
“ผมกลับมาเมื่อวาน ทะเลาะกับพ่อนิดหน่อย”
“ถ้านิดหน่อยมึงคงไม่มาหากูหรอก” ทุกครั้งที่มีปัญหากับพ่อแม่ เทรย์ก็มักจะมาระบายให้โซนฟัง
“ผมว่าจะไม่กลับไปละ ทำให้ตายก็ไม่มีดี”
“ยังไงก็พ่อแม่มึง ธุรกิจของครอบครัวมึง มึงเป็นลูกชายคนเดียว ยังไงมึงก็ต้องรับช่วงต่อ”
“มีน้องชายแบบเฮียก็ดี เฮียไม่รับช่วงต่อธุรกิจค
