แสงสีส้มที่แต่งแต้มฟากฟ้ายามเย็นส่องผ่านมู่ลี่เข้ามาภายในห้องพักผู้ป่วย ลำแสงรางๆ พาดผ่านดวงหน้าหวานของคนที่กำลังหลับใหลดึงการรับรู้ให้กลับคืนมาดั่งเดิม นัยน์ตากลมโตลืมขึ้นช้าๆ อย่างยากลำบากสู้กับแสงสว่างและฤทธิ์ยา มือเรียวภายใต้ผืนผ้าห่มหนาค่อยๆ เคลื่อนจนพ้นชายผ้าห่ม หากยังไม่ทันได้สัมผัสใดดั่งที่ปรารถนา ก็กลับได้รับรู้ถึงความอบอุ่นและความห่วงใยจากคนที่อยู่ข้างกาย
“เป็นยังไงบ้าง” ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววเป็นห่วงเป็นใย ถามพลางทัดปอยผมที่ปรกหน้าตาออกให้
“พี่โซน พี่โซนเป็นคนพาอลินมาที่นี่เหรอคะ” อลินตอบรับด้วยสุ้มเสียงที่เบาบางแทบไม่ต่างอันใดจากลมหายใจออก ดวงหน้าเริ่มจะมีสีเลือดฝาดขึ้นมาบ้าง แม้จะมีสติหลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิด แต่ก็พอจดจำได้
“พี่เป็นคนพาอลินมาที่นี่ อาอธิกับอาไนท์กำลังเดินทางมา” โซนช่วยปรับเตียงผู้ป่วยเมื่อเห็นอลินตั้งท่าจะลุก
“พี่โซนบอกคุณพ่อคุณแม่เหรอคะ”
“เปล่า อาสายฟ้าเป
