ลีเดียมองหน้าคนมาใหม่ด้วยสายตาแข็งกร้าว ทำให้คนถูกมองหุบรอยยิ้มบนเรียวปากแทบไม่ทัน
“ฉัน ลีเดีย ราโดรเปรเรส ไม่รู้สึกยินดีที่รู้จักกับคุณเลยสักนิด นิโคไลน์ กอนซาเลส”
หญิงสาวตวัดสายตามองเขาอย่างเหยียดๆ ก่อนจะเมินหน้าหนี คอเรียวระหงเชิดขึ้น ใบหน้างามปั้นปึง เธอไม่จำเป็นต้องรักษามารยาทกับคนที่จับตัวเธอมา ลีเดียหย่อนกายนั่งลงที่เดิม โดยไม่เชื้อเชิญผู้มาเยือนให้นั่ง
“ผมขอโทษที่คนของผม เสียมารยาทกับคุณ” นิโคไลน์มองใบหน้าเชิดหยิ่งนั้น ด้วยสายตาอ่อนเชื่อม ร่างสูงนั่งลงที่โซฟายาวตรงข้าม “ผมไม่ได้ต้องการพาตัวคุณมา แต่เป็นความต้องการของลุงคาลอสลุงของผม”
เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล สายตาจดจ้องร่างงามที่นั่งอยู่ไม่วางตา ยามนี้หญิงสาวดูหยิ่งยะโส เหมือนนางพญาแม้ในยามที่ตกอยู่ในสถานการณ์เป็นรองขนาดนี้ หญิงสาวกลับไม่แสดงท่าทางหวาดหวั่นแม้เพียงนิด หัวใจคนมองไหวระรัวเมื่อพิศมองใบหน้างดงามนั้นใกล้ๆ เขายอ
