โซนระเบียงซึ่งอยู่ถัดออกมาจากลิฟต์ตัวใหญ่ ตอนนี้นรีกุลกำลังยืนตัวแข็งทื่อ ปากคอสั่นเทาด้วยความประหม่าที่สุดในชีวิต
การเผชิญหน้ากับปรมะคือสิ่งที่หล่อนหวาดกลัว
หวาดกลัวมาตลอด...
และพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอดเช่นกัน...
แต่วันนี้ก็เจอเขา ได้เผชิญหน้ากับผู้ชายที่เป็นเจ้าของหัวใจอีกครั้ง
โดยไม่ทันได้ตั้งตัว...
ลำคอของหล่อนแห้งผาก ภายในอุ้งมือชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อ
เข้มแข็งเอาไว้นรีกุล
เธอไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอคนเดิมอีกแล้ว
อดทนเอาไว้ เพื่อไข่มุก ลูกสาวของเธอไง
ใบหน้านวลที่ก้มต่ำค่อยๆ เชิดขึ้นสูง เมื่อคำว่า ‘ลูก’ เอาชนะความกลัวทุกอย่างได้ทั้งหมด
“คุณหนึ่งอยากคุยอะไรกับกุลก็พูดมาเลยค่ะ”
ท่าทางเย็นชา แววตาว่างเปล่าที่จ้องมองมาของนรีกุล ทำให้ปรมะถึงกับเจ็บแปลบในใจ
นรีกุลคนเดิมไม่เคยมองเขาด้วยแววตาห่างเหิน ว่างเปล่าแบบนี้เลย
“สบายดีไหม”
เขาถามคำถามโง่ๆ ออกไป แต่มันคือสิ่งที่เขาอยากรู้ที่สุด
อ
