“ไม่โรสไม่ให้พี่ตามนังนั่นไป”
เสาวรสวิ่งไปหยิบกระเป๋าที่วางไว้บนเตียง เปิดมันออกล้วงหยิบบางสิ่งออกมา
“จะทำอะไรน่ะโรส”
ภาคินมองเห็นปืนพกขนาดเล็กในมือของเสาวรสแล้วใจหายวาบ หญิงสาวยกปืนขึ้นเล็งใส่เขาแววตาของเธอไม่เหลือรอยรักใคร่เทิดทูนเหมือนทุกครั้ง
“เมื่อพี่คินไม่รักโรส พี่คินก็ไม่ควรไปรักผู้หญิงคนไหนอีกโรสไม่ได้ก็อย่าหวังว่าใครจะได้พี่ไป”
เสาวรสเอ่ยเสียงเครียด ปืนในมือยังคงเล็งใส่ร่างตรงหน้า
“ใจเย็นก่อนโรส อย่าทำแบบนี้มันไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก พี่ตายโรสติดคุก แล้วพ่อแม่โรสล่ะ ไอ้พีทพี่ชายโรสอีก ไม่สงสารพวกเขาเหรอ” ภาคินพยายามเกลี้ยกล่อม
“พ่อแม่ก็รักแต่พี่พีท ครอบครัวโรสลูกสาวก็เหมือนเศษขี้เถ้าในครัวนั่นแหละ ไม่มีค่าไม่มีราคาอะไร”
เธอเกิดมาในครอบครัวที่เห็นความสำคัญของลูกชายมากกว่าลูกสาว พ่อแม่ทุ่มเทความรักให้พี่ชาย ไม่สนใจเธอมากนักเสาวรสจึงโหยหาความรัก พอได้เจอภาคินก็เหมือนได้พบ
