ไพลินนั่งนิ่งอยู่บนหน้าตักของวรานนท์ โดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไร หรือจะต้องทำยังไงเพราะอยู่ๆ เธอก็เหมือนโดนสะกดด้วยอ้อมแขนแกร่ง ยิ่งได้กลิ่นอบอุ่นประจำตัวเขา เธอก็ยิ่งคิดอะไรไม่ออก นอกจากภาพความสุขที่เคยทำร่วมกัน
“ฉันคิดถึงเธอนะ” เขากระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และอ้อมกอดที่อบอุ่นทำให้เธอคล้อยตามและเชื่อในสิ่งที่เขาพูดออกมา แต่ก็ยังนั่งตัวแกร็งไม่ยอมสบตาของเจ้าของแขนแกร่ง
“ไม่คิดถึงฉันเลยเหรอ” วรานนท์กระซิบข้างใบหูเล็ก ลมหายใจอุ่นๆ ลดแก้มใสจนไพลินขนลุกไปทั้งตัว นานเหมือนกันที่เธอไม่ได้สัมผัสความรู้สึกนี้
“คุณพูดจริงเหรอคะ” ไพลินถามออกไปเสียงสั่น เมื่อมือหนาลูบไล้แผ่นหลังของเธอ
“ฉันพูดจริงทุกเรื่อง และฉันก็จะไม่ยอมปล่อยเธอให้คลาดสายตาอีกแล้ว”
วรานนท์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง เช่นเดียวกับความต้องการของร่างกายที่แสดงออกว่าต้องการเธออย่างชัดเจน
“แต่... อุ๊ป” ไพลินกำลังจะถามต่อ แต่คำพูด
